Koło PTTK nr 7

Staramy się zamieścić tutaj związane z górami wiersze;
wszystkich chętnych do podzielenia się własnym postrzeganiem gór zapraszamy do zamieszczenia kilku zdań.

Włodzimierz Wysocki Na ten chłód Na ten chłód, na ten ziąb Co tak goni nas gdzieś? Co tak ciągnie wciąż dalej i w głąb? Trzeba ruszać, pal sześć! Na ten chłód, na ten ziąb... Dziwna rzecz, dziwna rzecz... Od topoli i brzóz Odchodzimy na Północ, hen precz. Czy tm cieplej gdzie mróz? Dziwna rzecz, dziwna rzecz... Ciepły mieliśmy kąt, Lecz ruszyliśmy w świat. Pewno jakiś w nas samych tkwi błąd? Bo tak zawsze - pod wiatr Bo tak zawsze - pod prąd. Do powroty wtem głos Nas namawia ten sam, Co na oślep gnać w dal kazał nam. Gdzie ów szczęsny jest los? Może tu, może tam?	??? ??? Poprzez wicher i słotę, Przez bezkresną dal śnieżną, Poprzez żar i spiekotę, Przez pustynie bezbrzeżną, Poprzez kry, poprzez lody, Przez odwieczne zmarzliny, Poprzez bagna i wody, Nieprzebyte gęstwiny Poprzez leśne dąbrowy, Poprzez stepy i knieje, Poprzez mroczne parowy, W których nigdy nie dnieje I gdzie płoszą się sowy, Gdy złe jęknie lub strzyga, A dźwięk słysząc takowy, Serce w trwodze zastyga... Niezrażony ciemnością, Która mrozi głusz dziką, Sam na sam z samotnością, Co do szpiku przenika, Pełen hartu i woli, Podpierając sam siebie, Mając zamiast busoli Krzyż Południa na niebie Pokonując złe żądze, Wietrząc wrogów wkrąg wielu, Ufny, iż nie zabłądzę, Idę naprzód, do celu. Drogi mej nie wytyczy Ni głos werbla, ni cytra, Póki starczy mi siły, Idę po pół litra.

Jan Długosz Daydreaming Chciałbym troszeczkę szczęścia Spokoju i radości Chciałbym kogoś bliskiego I drogiego mi tak Żeby w smutkach, zmartwieniach Podczas drobnych przykrości On mnie zawsze pocieszył Kiedy czegoś mi brak. Chciałbym kogoś takiego Komu mógłbym zaufać Komu mógłbym uwierzyć By był pewnym jak stal Chciałbym kogoś miłego Jego głosu posłuchać Tęsknić kiedy go nie ma Nawet w Tatrach, wśród hal! Lecz ja tylko tak marzę Bo nie bardzo juz wierzę Żeby taki kochany Ktoś na świecie tym był W ludzkim zgiełku i gwarze Nikt mnie już nie nabierze i marzenia, sny moje Rozwiewają się w pył.	Jan Kasprowicz Wiersze XV O Wierchu, ty Wierchu Lodowy! I znowu się zwracam do ciebie, Olbrzymie, rozbłękitniony Na tym błękitnym niebie. Stoisz naprzeciw mych okien, Codziennie widzieć cię muszę, Zaglądasz z swej dali w mą izbę, A nieraz, zda mi się, w duszę. Zda mi się, że nieraz się pytasz, Skąpan w światłościach południa, Czy jeszcze jest coś w moim wnętrzu, Co drogę mi w słońce utrudnia. I owszem, przyznaję się, że jeszcze Mrok jakiś kryje się na dnie, Cień świata, co rwał mnie w swą otchłań, I dzisiaj mi radość mą kradnie. I dziś mnie, o Wierchu promienny, Z koła wytrącić może Gdzieś jakaś umarła wierzba, Gdzieś gradem pobite zboże. Gdzieś jakiś wybladły człowiek, Którego niweczy nędza Albo choroba, dziś jeszcze W chmurną mnie żałość zapędza.

Kazimierz Przerwa-Tetmajer Poezje II Jaka cisza! Jak dziwnie wyglądają drzewa - - jaki dziwny szum wody - - coś, co niepokoi, snuje się po dolinie, wśród gęstwin się roi - - lęk ciche mgły swych skrzydeł w powietrzu rozwiewa.. Jakie dziwne niewidny księżyc światło zlewa - - jaki dziwny, posępny, wielki cień tam stoi - zda się, widmo u groty głębokich podwoi - - jak dziwnych głosów echo skądś wśród gór pobrzmiewa... Zda się, że coś zawodzi, skowyczy i płacze - cicho!... jaki dreszcz szybko przemknął się gęstwiną - gdzieś w lesie zajęczały ponuro puchacze... Tu - mogiła pod stosem chrustu i smreczyną - zwierzę jakieś ze stosu w ciemną gęstwę skacze - - jaki dziwny czar idzie Kościelisk doliną...	Leopold Staff Sen o górach Widziałem we śnie ciemne, poszarpane turnie, Szaleństwem gór spiętrzone zębate opoki. Na dnach przepaści tajnia śpi spowita w mroki,.. Są głębie niezbadane w nich, drzemiące chmurni? Stoją wirchy odarte, nagie. Jest w nich pycha, Bo jest wielkość w nagości ich, siła granitu. Spokój śpi niezmącony u glażnego szczytu... Wielkich jest godna tylko milczenia pieśń cicha. Jest w nich potęga dzika, majestat wspaniały, Co w swej dumie nie baczy na grzmiących burz Zapatrzony w swój ogrom, wsłuchany w swe głusze... Śniłem ja siebie niegdyś potężnym mocarzem, Zwycięzcą nad uśpionym w mej piersi złem wrażem I zda mi się, żem widział w śnie mą wielką duszę...

Adam Asnyk Poezje LIMBA Wysoko na skały zrębie Limba iglastą koronę Nad ciemne zwiesiła głębie, Gdzie lecą wody spienione. Samotna rośnie na skale, Prawie ostatnia już z rodu... I nie dba, ze wrzące fale Skałę podmyły u spodu. Z godności pełną żałobą Chyli się ponad urwisko I widzi w dole pod sobą Tłum świerków rosnących nisko. Te łatwo wschodzące karły, W ściśniętym krocząc szeregu, Z dawnych ją siedzib wyparły Do krain wiecznego śniegu. Niech spanoszeni przybysze Pełzają dalej na nowo! Ona się w chmurach kołysze - Ma wolne niebo nad głową! Nigdy się do nich nie zniży, O życie walczyć nie będzie - Wciąż tylko wznosi się wyżej Na skał spadziste krawędzie. Z pogardą patrzy u szczytu Na tryumf rzeszy poziomej... Woli samotnie z błękitu Upaść strzaskana przez gromy.	Kazimierz Przerwa-Tetmajer Poezje LIMBA Samotna limba szumi na zboczu stromem, U stóp jej czarna przepaść zasłana złomem. Wkoło się piętrzy granit zimny, ponury, ponad nią wicher ciemne przegania chmury. W krąg otoczona taką pustką okrutną, samotna limba szumi bezdennie smutno...

Jerzy Harasymowicz W GÓRACH W górach jest wszystko co kocham Wszystkie wiersze są w bukach Zawsze kiedy tam wracam Biorą mnie klony za wnuka Zawsze kiedy tam wracam Siedzę na ławce z księżycem I szumią brzóz kropidła Dalekie miasta są niczem Ja się tam urodziłem w piśmie Ja wszystko górom zapisałem czarnym Ja jeden znam tylko Synaj Na lasce jałowca wsparty I czerwień kalin jak cyrylica pisze I na trombitach jesieni głosi bór Że jedna jest tylko mądrość Dzieło zdjęte z gór	Góry! hale, szczyty, stoki Moje wy zawsze piękne uroki. Wam ufam, wierze i na was czekam By was dosięgnąć śpieszę z daleka. By poczuć wolność i zapomnieć o tym Co za mną zostało i błądzi gdzieś sobie. By poczuć i wtopić się w przestrzeń waszą Cieszyć się tym co mnie otacza Wchodzić i schodzić, leżeć i śpiewać Podziwiać piękno waszego świata. Was kocham nad życie i kochać będę Bo wy byłyście, jesteście i zawsze będziecie. Cieszyć się z wami, moknąć i grzać się Wsłuchać się w szelest wiatru co wieje Wtopić się w kłęby białego puchu Poczuć ciepło letniego podmuchu. Z wami przebywać i patrzeć na was Bo wy jesteście sensu życia mego treścią. Z wami nowo się narodzić I z wami przetrwać lata. nadesłała Justyna

W. L. Anczyc, W Tatry Hej za mną w Tatry, w ziemię czarów Na strome szczyty gór Okiem rozbijem dal obszarów Czołami sięgniem chmur.	Góry są tak wielkie,że słowo wielkie staje się małe, Góry są tak piękne,że słowo piękne staje się zbyt płytkie, Góry są tak cudowne,że słowo cud staje się błahym, Tak je kocham, że słowo kocham już nie wystarcza! nadesłała Justyna

A.Asnyk Na szczytach Tatr Na szczytach Tatr Na sinej ich krawędzi Króluje w mgłach Świszczący wiatr I ciemne chmury pędzi	Joanna Salomon Tyle oczy łapczywych Tyle nóg tratujących Ściga i tropi to bolesne piękno Uwięzione przecież Nie do uwięzienia

myślisz że warto coś dodać? - daj znać: pttkae@interia.pl


aktualizacja: 25.05.2006	Koło PTTK nr 7 przy Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Oddział Akademicki w Krakowie